Thank you, next, γιατί ήταν αχάριστη.
Όταν ξεκινήσαμε τη σχέση, όλα φαίνονταν υπέροχα. Έδινα τα πάντα, έκανα ό,τι μπορούσα για να τη βλέπω χαρούμενη. Μικρές εκπλήξεις, φροντίδα, υποστήριξη, όλα όσα κάνεις όταν νοιάζεσαι για κάποιον. Αλλά με τον καιρό άρχισα να συνειδητοποιώ κάτι που με ξένιζε: ό,τι κι αν έκανα, ποτέ δεν ήταν αρκετό.
Της αγόραζα δώρα, έκανα προσπάθεια να της φτιάξω τη μέρα όταν ήταν κουρασμένη ή πεσμένη, και η αντίδρασή της; Ένα ξερό «Ευχαριστώ» και μετά γυρνούσε σε κάτι άλλο. Στην αρχή το έβλεπα σαν λεπτομέρεια, σκεφτόμουν ότι δεν ήταν άνθρωπος που εκφράζει εύκολα τη χαρά της. Αλλά αυτό συνέχιζε. Δεν υπήρχε κανένα σημάδι εκτίμησης, ούτε καν για τα μικρά πράγματα. Κάποια στιγμή άρχισα να νιώθω ότι το να προσπαθώ να την κάνω ευτυχισμένη ήταν ένας ατέλειωτος αγώνας χωρίς αντίκρισμα.
Όταν της πρότεινα να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο, αντί για ενθουσιασμό, η απάντηση ήταν πάντα κάτι του στυλ “Γιατί δεν κάνουμε κάτι καλύτερο;”. Και αν ποτέ κάτι δεν πήγαινε όπως το περίμενε, η γκρίνια ξεκινούσε αμέσως. Δεν μετρούσε η προσπάθεια, μόνο το αποτέλεσμα, και το αποτέλεσμα ποτέ δεν την ικανοποιούσε.
Όταν πια κατάλαβα ότι τίποτα δεν θα ήταν αρκετό για εκείνη, σταμάτησα να προσπαθώ τόσο. Κι εκεί έγινε το απόλυτο παράδοξο: άρχισε να παραπονιέται που δεν κάνω πλέον αρκετά. Δεν ήμουν εγώ που άλλαξα, απλώς κουράστηκα να δίνω σε κάποιον που δεν έβλεπε την αξία όσων του προσέφερα.
Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν είναι θέμα του τι κάνεις, αλλά του πώς ο άλλος εκτιμά αυτό που δίνεις. Και με την αχαριστία, δεν μπορείς να προχωρήσεις.
Thank you, next, γιατί η αχαριστία δεν είναι στα μέτρα μου.
Other Articles
