Thank you, next, γιατί ήταν μαμάκιας

Thank you, next, γιατί ήταν μαμάκιας.

Όχι, σοβαρά, δεν το λέω έτσι απλά. Η σχέση μας ξεκίνησε πολύ καλά. Ήταν ευγενικός, καλό παιδί, φαινόταν ότι ήξερε τι ήθελε στη ζωή του. Και τότε άρχισαν να εμφανίζονται τα “μικρά” σημάδια. Στην αρχή, ήταν σχόλια τύπου “Η μαμά μου κάνει το καλύτερο φαγητό”, κάτι που θεώρησα χαριτωμένο. Σκέφτηκα, εντάξει, ποιος δεν αγαπά το φαγητό της μαμάς του;

Αλλά μετά… η κατάσταση ξέφυγε. Ένα Σάββατο, κανονίζουμε να πάμε για φαγητό, και μου λέει πως πρέπει να το ακυρώσουμε γιατί η μαμά του τον ήθελε να τη βοηθήσει με τα ψώνια. Έτσι και έγινε. Αλλά αυτό δεν ήταν απλώς ένα τυχαίο περιστατικό. Οποιοδήποτε σχέδιο κάναμε, έπρεπε να εγκριθεί από τη… μαμά του. Αν της είχε τάξει κάτι, ακόμα και αν ήμασταν στο δρόμο για το σινεμά, έκανε στροφή και γύρναγε πίσω.

Και μην ξεκινήσω καν για τις συζητήσεις. Έπρεπε να της αναφέρει τα πάντα! Από το πώς πήγε η μέρα του μέχρι τι φάγαμε για βραδινό. Σε κάθε μικρό ή μεγάλο βήμα, η μαμά του είχε λόγο. Αν ερχόταν μήνυμα από εκείνη, όλα σταματούσαν για να το διαβάσει και να της απαντήσει αμέσως. Αν δεν σήκωνε το τηλέφωνο της την πρώτη φορά, η γκρίνια ξεκινούσε. Και, φυσικά, ήθελε να συζητάει για το τι “είπε η μαμά μου” για ό,τι και αν κάναμε.

Το κερασάκι στην τούρτα; Όταν πρότεινα να πάμε ένα διήμερο κάπου χαλαρά, μου είπε: “Θα ρωτήσω τη μαμά μου αν είναι εντάξει, γιατί εκείνη έχει το πρόγραμμά μου.” Νόμιζα ότι με κορόιδευε, αλλά ήταν πολύ σοβαρός.

Κάπου εκεί κατάλαβα ότι δεν είχα σχέση μαζί του… είχα σχέση με αυτόν και τη μαμά του. Και όσο καλή κι αν ήταν, δεν υπήρχε περίπτωση να έχω δύο ανθρώπους στη σχέση μου.

Οπότε, απλά… thank you, next.