Thank you, next, γιατί ροχαλίζει όταν κοιμάται

Thank you, next, γιατί ροχαλίζει όταν κοιμάται.

Και όταν λέω ροχαλίζει, δεν εννοώ ένα ελαφρύ, γλυκό ροχαλητό που μπορείς να αγνοήσεις. Όχι. Μιλάμε για εκείνο το ροχαλητό που θυμίζει κινητήρα μηχανής που δουλεύει στο φουλ. Την πρώτη φορά που κοιμηθήκαμε μαζί, είπα να μην το κάνω θέμα. Ξέρεις, όλοι έχουμε κάποιες μικρές συνήθειες στον ύπνο μας, δεν είναι κάτι που θα σε κάνει να χωρίσεις κάποιον. Σκέφτηκα, “θα το αντέξω, δεν χάθηκε ο κόσμος”.

Αλλά, φίλε, η κατάσταση δεν ήταν βιώσιμη. Έπεφτε για ύπνο και το δωμάτιο μετατρεπόταν σε εργοτάξιο. Δεν είχε σημασία αν πήγαινα για ύπνο νωρίτερα ή αν χρησιμοποιούσα ωτοασπίδες – το ροχαλητό του έβρισκε τρόπο να φτάσει στα αυτιά μου σαν σειρήνα συναγερμού. Και το χειρότερο; Κάθε φορά που του το έλεγα το πρωί, χαμογελούσε και έλεγε “Μπα, αποκλείεται, δεν ροχαλίζω εγώ!”.

Έλα όμως που το έκανε. Και όσο κι αν προσπαθούσα να το αγνοήσω, ο ύπνος μου είχε γίνει ανύπαρκτος. Τον σκουντούσα, τον γύριζα στο πλάι, δοκίμασα μέχρι και να κοιμηθώ σε άλλο δωμάτιο, αλλά τίποτα δεν δούλευε. Το ροχαλητό ήταν πιο δυνατό και από τον τοίχο!

Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο το ροχαλητό, ήταν ότι δεν το έπαιρνε στα σοβαρά. Του έλεγα πόσο δύσκολο μου ήταν να κοιμηθώ, κι εκείνος γελούσε. Καμία διάθεση να δοκιμάσει κάποια λύση ή έστω να παραδεχτεί ότι υπάρχει θέμα. Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι, αν δεν μπορούμε να λύσουμε αυτό, πώς θα λύναμε τα μεγάλα ζητήματα της ζωής;

Thank you, next, γιατί δεν γίνεται να θυσιάσω τον ύπνο μου για μια σχέση που πάει… με θόρυβο!